O książce: 2007 / Czym jest „czarna dziura” mniej więcej wiemy z książek o kosmosie i science fiction. A co z „białą dziurą”? Nikołaj Wierewoczkin twierdzi, że takie zjawisko istnieje. Bohaterowie powieści prowadzą zwyczajne życie, ale nieustannie znajdują się w nietypowych sytuacjach. Proclus Shaikin naprawdę chce się wzbogacić, ale w drodze do złota napotyka ciągłe wywrócone do góry nogami dziury, miejscami niesamowicie podłe. Jedna rodzina śpiąca blisko ze swoimi zwierzętami i obrzydliwy zbiornik na szczury wystarczą, aby wyobrazić sobie zmutowany stan wiejskiego buszu. Ale potem Proclus w końcu przechodzi z dystopijnej „Anticipii” do utopijnej „Dziury”, gdzie następuje zmiana bohatera: pojawia się Tryton Okhlomonych, który postanawia popełnić samobójstwo, ale w ostatniej chwili los nagle daje mu moc Boga. Ale jak trudno jest być bogiem! Czy uda mu się wykorzystać ten dar? Powieść pełna jest nieoczekiwanych zwrotów akcji. Nierozerwalnie łączy rzeczywistość i fantazję, humor i smutek oraz smutek wykluczający przygnębienie. W obu pracach Nikołaja Wierewoczkina przewija się temat wyboru - między zniszczeniem a stworzeniem, życiem i śmiercią, duchową wrażliwością i duchową głuchotą. Jego prace pomagają dostrzec odwieczne wartości w tragicznym chaosie tego, co się dzieje, zatrzymać się wśród zgiełku i spróbować określić sens własnego życia i swoje miejsce we wszechświecie. Człowiek może być biedny, nieutalentowany, nieinteligentny, doprowadzony do rozpaczy, może popełniać błędy, a nawet stracić swoje imię. Ale człowiek nie może żyć bez duszy i nie powinien być podły, jeśli dusza zostanie zniszczona, nie ma osoby, ostrzega autor.